بسم الله الرحمن الرحیم

کسانی که گناه ندارند و از سلامت دین برخوردارند، رواست که به گناهکاران ترحم کنند، و شکر این نعمت گذارند، که شکر گذاری آنان را از عیب جویی دیگران بازدارد، چرا و چگونه آن عیب جو، عیب برادر خویش گوید و او را به بلایی که گرفتار است سرزنش می کند؟

آیا به خاطر ندارد که خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشی فرمود؟ چگونه دیگری را بر گناهی سرزنش می کند که همانند آن را مرتکب شده! یا گناه دیگری انجام داده که از آن بزرگ تر است؟ به خدا سوگند! گرچه خدا را در گناهان بزرگ عصیان نکرده و تنها گناه کوچک مرتکب شده باشد، اما جرئت او بر عیبجویی از مردم خود گناه بزرگتری است.

ای بنده ی خدا در گفتن عیب کسی شتاب مکن، شاید خدایش بخشیده باشد، و بر گناهان کوچک خود ایمن مباش، شاید برای آنها کیفر داده شوی! پس هرکدام از شما که به عیب کسی آگاه است، به خاطر آنچه که از عیب خود می داند، باید از عیبجویی دیگران خودداری کند، و شکر گزاری از عیوبی که پاک است او را مشغول دارد از اینکه دیگران را بیازارد.

خطبه 140 نهج البلاغه ترجمه محمد دشتی

حقیقتا که چه زیبا می گوید حضر ت امیرالمومنین علیه السلام و چقدر محروم خواهیم بود اگر به خواندن و تفکر در این سخنان پرمغز همت نورزیم.