بسم الله الرحمن الرحیم

مراسم ازدواج عموما یک مراسم شیرین و مبارک است که مایه ی شادی چندین خانواده می شود . سبک برگزاری مراسم عروسی در هر کشور، شهر و زمانی متفاوت است و می تواند متاثر از فرهنگ، دین ، آداب و رسوم و سنتهای مختلف مردم هر منطقه باشد. اما وضع مراسم های ازدواج در جامعه ی امروزی ما چگونه است؟

بسیاری مراسم عروسی و هزینه های سنگین آن را مانع ازدواج می دانند. در بسیاری از مواقع آداب و رسوم خاص و هزینه های مختلف این مراسم می توانند در ابتدای یک مسیر شیرین موجب پدید آمدن دلخوری و لحظه های تلخ شوند. اما جدا از این ها آیا این نحوه ی برگزاری مراسم تناسبی با فرهنگ و دین و ما دارد؟ یا حتی از نظر عقلانی منطقی است؟

خب برای یک مراسم عروسی مرسوم است که باید یک سالن عروسی اجاره شود که با توجه به کوچک شدن فضاهای خانه ها و زیاد شدن مهمانان می توان این مورد را توجیه کرد و هرچند در همین اجاره ی مکان عروسی هم گاها چشم و هم چشمی های غیر منطقی پیش می آید اما فعلا از این مورد می گذریم. بعد از این می رسیم به هزینه های آرایشگاه عروس . آن طور که چند روز پیش از یک نفر که در شرف عروسی بود شنیدم، هزینه ی آرایش صورت و موی عروس ۲.۵ میلیون تومان شده. که تازه به ادعای این فرد جزو قیمتهای مناسب هست و قیمتهای خیلی بالاتر از این هم وجود دارد. برای من خیلی عجیب بود. آیا واقعا منطقی است که ۲.۵ میلیون تومان پول برای کاری  بدهیم که بعد از چند ساعت از بین می رود و حاصل خاصی ندارد؟ آیا نمی توان از آرایش های سر و صورت معمولی که قیمتهای بسیار پایین تری دارد استفاده کرد؟ واقعا آرایش سر و صورت عروس با آرایش عادی چه میزان تفاوت دارد؟ عروس خانم می تواند به آٰرایشگاه برود ولی یکی از آرایشهای معمولی که قیمت خیلی پایین تری دارد را انتخاب کند،‌ واقعا هم از نظر کیفیت تفاوت خاصی وجود ندارد.

مورد بعد شام عروسی است.  سفارش ۲۰ مدل غذا و سالاد و دسر مختلف چه توجیهی دارد؟ مگر یک انسان چه مقدار ظرفیت خوردن دارد؟ اگر تنها دو یا سه مدل غذا و یک نوع سالاد و دسر در شب عروسی وجود داشته باشد چه اشکالی دارد؟ آیا این همه غذای مختلف مخالف با سبک اسلامی دینی ما نیست که معتقد است تنها از یک نوع غذا باید استفاده کرد؟ چه دلیل عقلی یا شرعی ای بر چیدن این میزهای رنگارنگ داریم؟ آیا این مصداق اسراف نیست ؟ مصداق تجمل گرایی نیست؟ آیا ممکن نیست که کار را برای دیگران سخت تر کند و یک فرهنگ غلط مصرفی را  جا بیندازد؟ تا چه اندازه به دلایل و عواقب کارهایی که می کنیم فکر می کنیم ؟

یک مورد دیگر هم لباس عروسی است. لباس های عروس امروزه با قیمتهای گزاف حتی میلیونی باب شده اند. لباسی که تنها برای یک شب لازم است. هیچ جای دیگر هم قابلیت استفاده ندارد. چرا حاضر نیستیم لباس را از کسی قرض بگیریم. مثلا در یک فامیل چند دختر خانم با فواصل زمانی نزدیک به هم ازدواج می کنند اما هر کدام جداگانه چندصد هزار یا حتی گاهی چند میلیون خرج لباسی می کنند که تنها یک شب برایشان استفاده دارد. حتی گاهی دو خواهر با فاصله ی چند سال ازدواج می کنند اما حاضر به استفاده از یک لباس نیستند چرا که خب حرف مردم چه می شود؟! بازهم چه کسی به بحث عقلانیت و دین و اسراف و مصرف گرایی و اینها فکر می کند؟

این موارد با فرض این بود که بخواهیم به همین نحو مرسوم  مراسم ازدواج خود را برگزار کنیم. اما آیا سبک برگزاری مراسم های ما اشکال ندارد؟ مطلبی است که می توان به آن فکر کرد. ما که نباید کورکورانه هرچه از گذشته بوده را اجرا کنیم و دایم هم پر و بال بیشتری به آن بدهیم. نیاز است تا وجوه مختلف سبک زندگی خود را دایما بازبینی کنیم و از نظر دین و عقل بررسی کنیم و اگر انحرافی وجود دارد درصدد اصلاح باشیم.

یادم هست در دوران نوجوانی رمانی می خواندم در خصوص یک خانواده ی آمریکایی که در صدد برگزاری مراسم ازدواج بودند. مراسم مربوط به یک خانواده ی با وضع مالی مناسب بود. مراسم در کلیسا برگزار می شد. عروس لباس عروسی خواهرش را پوشید، خودش در خانه آرایش کرد و موهایش را درست کرد. مراسم شامل خواندن سرود، خطبه ی عقد و دست به دست دادن عروس و داماد بود. غذای مراسم هم ساندویچ و نوشابه بود. مسلما قصد من از بیان این مثال الگو قرار دادن سبک ازدواج آمریکایی نیست. اما واقعا می توان فکر کرد که چرا باید مراسمهای ما حتی نسبت به کشورهای دیگر دنیا، این همه متفاوت و پر از تجمل باشد. مراسمی که مراسمی آرام بخش و معنوی است گاه انقدر آلوده ی تجمل و چشم و هم چشمی می شود که در نهایت باری از خستگی و دلخوری و گاه حتی حسرت دیگران برایمان باقی می ماند.

بهتر نیست فکری کنیم و به خاطر خدا این مراسمها را هرچه ساده تر و باصفاتر برگزار کنیم تا شیرینی آن تا عمری در کام همه مان بماند و دعا کنیم تا خداوند زندگیمان را پر برکت گرداند؟

به نظر می رسد نیاز داریم تا بیشتر حول این موضوعات گفتمان سازی کنیم تا بتوانیم از انحراف بیشتر آن جلوگیری کرده و آرام آرام آن را به سمت هرچه خداپسندتر بودن ببریم. ان شاالله.

نظر شما چیست؟