بسم الله الرحمن الرحیم

تا به حال چند بار برایتان پیش آمده که در مراسمی شرکت کنید که بنا بوده ساعت خاصی شروع شود، اما با تاخیر، آن هم تاخیرهای طولانی در شروع برنامه مواجه شده اید؟ 

متاسفانه این اتفاقی است که زیاد می افتد. برای خود من به ندرت پیش آمده که در مراسمی شرکت کنم و مراسم راس ساعتی که اعلام شده بوده شروع شود. امری که سبب اتلاف زمان شرکت کنندگان می شود. اما چرا این طور است؟

اگر بخواهیم از آن سوی ماجرا نگاه کنیم، باید بپرسم آیا تا به حال شده در نقش برگزار کننده ی یک مراسم باشید؟ یا در جلساتی که برای برنامه ریزی مراسم ها تشکیل می شود حضور داشته باشید؟ اگر جوابتان مثبت باشد احتمالا این تجربه را دارید که زمانی که به برنامه ریزی برای شروع مراسم می رسند می گویند ما مراسم را هشت شروع می کنیم اما در اطلاعیه می نویسیم هفت و نیم تا همه جمع شوند. اینجا چه اتفاقی می افتد؟ برگزار کنندگان مراسم می دانند که بسیاری از شرکت کنندگان به موقع حاضر نمی شوند. چرا؟ چون متاسفانه در فرهنگ ما اهمیت ندادن به زمان و به وعده و قولها جا افتاده است. گویی خیلی از ما پذیرفته ایم که مراسم دیر شروع شود و خودمان هم دیر می رویم، چون پیش فرض ذهنی ما این است که مراسم راس ساعت آغاز نخواهد شد. برگردیم به جلسه ی برنامه ریزی مراسم. برگزار کنندگان در اطلاعیه ساعت هفت و نیم را به عنوان زمان شروع قید می کنند اما زمان شروع مراسم در حقیقت هشت پیش بینی می شود. حالا می رسیم به زمان شروع مراسم. برخی افراد کمی زودتر از هفت و نیم در سالن حاضر هستند تا مراسم را از دست ندهند. ساعت هفت و نیم می شود. افراد کمی در مراسم حاضرند. مراسم شروع نمی شود. کم کم بقیه شروع به آمدن می کنند. مسئولین سالن در حال بررسی نور و تجهیزات صدا و ویدیو پروژکتورها می شوند. برخی مشکلات فنی وجود دارد. ساعت هشت می شود اما هنوز صدای سالن مشکل دارد. افراد حاضر کم کم کلافه می شوند. نهایتا مراسم هشت و بیست دقیقه با 50 دقیقه تاخیر نسبت به زمان اعلام شده و 20 دقیق تاخیر نسبت به زمان پیش بینی شده ی مسئولان برگزاری شروع می شود. 

حالا چه اتفاقی می افتد؟ آنها که سروقت حاضر شده بودند با خود می گویند هرگز به موقع در جلسه ای حاضر نخواهم شد و بسیاری از آنها جزو همان گروهی می شوند که با تاخیر در همه ی مراسم ها حاضر می شوند. آنها که دیرتر آمده اند می گویند می دانستیم سرموقع شروع نمی کنند، خوب شد به موقع نیامدیم و در راه غلطشان ثابت قدم می شوند. مسئولان برگزاری هم با خوشحالی می گویند دیدید گفتیم کسی هفت و نیم نمی آید. خوب شد نیم ساعت زودتر اعلام کردیم تا سالن برای شروع مراسم پر شود. و این دور باطل تا همیشه ادامه پیدا می کند. آنها به وقتی که از کسانی که سرموقع آمده بودند ضایع شده فکر نمی کنند. به حق الناس بر گردنشان فکر نمیکنند. به اینکه در جا انداختن فرهنگ عدم پایبندی به زمان و نامنظم بودن کمک کرده اند هم فکر نمی کنند. آنها نمی اندیشند که خوش قولی و وفای به عهد چه قدر در دین ما مهم است و عدم رعایت آن چه عواقبی دارد. آنها ابدا فکر نمی کنند مرتکب گناه و خطا شده اند. ابدا.

اما اگر مراسم راس هفت و نیم و با تعداد اندک حاضران شروع می شد، چه؟ آنها که سرموقع رسیده بودند راضی از منظم بودنشان در مراسمهای بعدی هم به موقع می آمدند. دیگرانی که دیرتر می رسیدند، به خاطر از دست دادن مراسم افسوس  می خوردند و سعی می کردند درجلسات بعد به موقع حاضر شوند. اعتبار مراسم نزد شرکت کنندگان بالا می رفت و نظم و خوش قولی فرهنگ رایج می گشت. 

به راستی چرا به این موارد بسیار مهم نمی اندیشیم؟ چرا جلسات ما عموما با تاخیر آغاز می شود و وقت بسیاری از شرکت کنندگان به هدر می رود و برای هیچ کس هم مهم نیست. چرا اساتید دیر به کلاسها می روند و درعمل به دانشجویانشان یاد می دهند که شما هم اینگونه باشید؟ چند تجربه ی به این شکل تا به حال داشته اید؟ مطمئنم این دست تجربیات برای هرکس آشناست. 

 بیاییم و دست از این فرهنگ غلط برداریم. به زمان اهمیت بدهیم. به عمر خودمان و به عمر دیگران بیندیشیم. اتلاف عمر دیگری را حق الناسی عظیم بدانیم. نظم را که سفارش حضرت امیرالمومنین در آخرین لحظات زندگیشان بوده است را جدی بگیریم. مگر نشنیده ایم که مردم ساعت زندگیشان را با عبور و مرور امام خمینی (ره) تنظیم می کرده اند؟ چرا از این بزرگان خود نیاموزیم؟ چرا اجازه می دهیم ایرانیان را به بدقولی و عدم اهمیت دادن به زمان بشناسند؟ مسلمانان باید از هرکس در خصوص اهمیت دادن به زمان پیشروتر باشند ، چرا که در دین ما سفارش در این زمینه بسیار است و هر لحظه ی عمر هر انسان یک عطیه ی الهی است که نباید به هیچ وجه سبک شمرده شود.

ما از این که به مال کسی دست درازی کنیم و اموال دیگری، هرچند اندک را ضایع کنیم بسیار پرهیز داریم و آن راگناهی عظیم می شمریم، پس چگونه است وقت او را و عمر او را که هزاران بار از مال او باارزش تر است، دست کم میگیریم و به راحتی از کنار آن می گذریم؟

رسول خدا صلی الله علیه و آله :هر کس به خدا و روز قیامت ایمان دارد پس به وعده اش وفا کند .

رسول الله صلی الله علیه و آله علیهم السلام: هر گاه مردم عهدهای خود را بشکنند و به آن وفا نکنند خداوند دشمنانشان را بر آنها مسلط خواهد ساخت 

امام علی علیه السلام:انسان های نیک کردار به خوش قولی شناخته می شوند .

این بار که برگزار کننده ی مراسمی بودیم به لحظه های عمر دیگران بیندیشیم، به خوش قول بودن بیندیشیم، به آنچه خداوند از ما می خواهد بیندیشیم. اگر استاد شدیم با عمل خود به شاگردانمان نظم را بیاموزیم. اگر سخنران بودیم به موقع در جلسه حاضر شویم و در صورتی که در آغاز مراسم تاخیری دیدیم به برگزار کنندگان تذکر دهیم. اگر خواستیم در مراسمی شرکت کنیم، به موقع حاضر شویم و اگر بی نظمی در برنامه دیدیم حتما انتقاد کنیم. اگر با کسی قرار ملاقات داشتیم یا قرار بود در جلسه ای حاضر شویم مقید باشیم سر ساعت برسیم. در راه اعتلای فرهنگ اصیل اسلامی- ایرانی بکوشیم. این بار جدی تر و دقیق تر باشیم، ان شاالله خداوند ما را در حرکت در راه رضای او و بر سیره ی پیامبر خود یاری فرماید.