بسم الله الرحمن الرحیم

در مطلب قبل مختصرا کتاب “انسان 250 ساله” را معرفی کردیم، به مناسبت فرارسیدن بعثت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و سلم، ضمن تبریک فرارسیدن این روز عظیم و فرخنده به تمام مردم جهان و مسلمانان بخش دیگری از این کتاب را در خصوص پیامبر اکرم (ص) مرور می کنیم.

” خود آن حضرت، بنابر حدیث متواتر و معروف، فرمود: “بُعثتُ لِاُتَمِّمَ مکارمَ الاَخلاق". بعثت با این هدف در عالم پدید آمد که مکرمت های اخلاقی و فضیلت های روحی بشر عمومیت پیدا کند و به کمال برسد. تا کسی خود دارای برترین مکارم اخلاق نباشد، خداوند متعال این ماموریت عظیم و خطیر را به او نخواهد داد، لذا در اوایل بعثت، خداوند متعال خطاب به پیغمبر می فرماید: “و اِنَّکَ لَعلی خُلُقٍ عظیم". ساخته و پرداخته شدن پیغمبر، تا ظرفی بشود که خدای متعال آن ظرف را مناسب وحی خود بداند  مربوط به قبل از بعثت است، لذا وارد شده است که پیغمبر اکرم که در جوانی به تجارت اشتغال داشتتند و دآمدهای هنگفتی از طریق تجارت به دست آورده بودند، همه را در راه خدا صدقه دادند، بن مستمندان تقسیم کردند. 

در این دوران که دوران اواخر تکامل پیغمبر و قبل از نزول وحی است - دورانی که هنوز ایشان پیغمبر هم نشده بود- پیغمبر از کوه حرا بالا می رفت و به آیات الهی نگاه می کرد، به آسمان، به ستارگان، به زمین، به این خلایقی که در روی زمین با احساسات مختلف و با روش های گوناگون زندگی می کنند. او در همه ی اینها آیات الهی را می دید و روز به روز خضوع او در مقابل حق، خشوع دل او در مقابل امر و نهی الهی و اراده ی الهی بیشتر می شد و جوانه های اخلاق نیک در او روز به روز بیشتر رشد می کرد. در روایت است که «کان اعقل الناس و اکرمهم»، پیامبر قبل از بعثت، با مشاهده ی آیات الهی، روز به روز پربار تر می شد، تا به چهل سالگی رسید. «فلما استکمل اربعین سنه و نظر الی الله عزوجل الی قلبه فوجده افضل القلوب و اجلها، و اطوعها و اخشعها و اخضعها»، دل او در چهل سالگی نورانی ترین دل ها، خاشع ترین دل ها و، پرظرفیت ترین دلها برای دریافت پیام الهی بود. «اذن لابواب السماء ففتحت و محمد ینظر الیها». وقتی به این مرحله از معنویت و روحانیت و نورانیت و اوج کمال رسید، آن وقت خدای متعال درهای آسمان و درهای عوالم غیبی را به روی او باز کرد، چشم او را به عوالم معنوی و عوالم غیبی گشود. «و اذن للملائکه فنزلوا و محمد ینظر الیهم»، او فرشتگان را می دید، با او سخن می گفتند، کلام آنها را می شنید، تا اینکه جبرائیل امین بر او نازل شد و گفت: «اِقرا»، سرآغاز بعثت.