امروز 15 فروردین روز بزرگداشت عالم جلیل القدر جهان تشیع، شیخ صدوق است. شیخ صدوق معروف به ابن بابویه از علمای بزرگ شیعه است که به دعای امام زمان علیه السلام در حدود سال 306 هجری قمری متولد شد.پدر بزرگوارش، ابوالحسن علی بن الحسین بن موسی بن بابویه قمی، معروف به صدوق اول است. وی در سفری که به عراق نمود، با سومین نایب از نواب اربعه امام زمان علیه السلام، ابوالقاسم حسین بن روح، ملاقات نموده است.
شیخ صدوق، در شهر قم به تحصیل پرداخت. وی ابتدا نزد پدرش به فرا گرفتن معارف مشغول شد. و سپس در حوزه درس رئیس محدثین قم - محمد بن حسن بن ولید حضور یافت، و از برجسته ترین شاگردان او گردید.
شیخ صدوق، بیشتر ایام زندگیش را در شهر ری گذرانید.
در این زمان آل بویه در شهر ری حکومت می کردند. و وزیر دانشمندی چون صاحب بن عباد بر این منطقه فرمان می راند.
شیخ صدوق، در شهر ری به فعالیتهای علمی و خدمات مذهبی مشغول بود. و در ترویج مذهب حقه تشیع تلاش می کرد.
وی از مکتب اهل بیت علیه السلام با قلم و بیان دفاع کرده و شبهات مطرح شده نسبت به ساحت مقدس اهل بیت علیه السلام را پاسخ می داد.
همو، مدتی را نیز به عنوان مرجع شیعیان خراسان، در نیشابور اقامت گزیده، و در ترویج مذهب شیعه بسیار تلاش نمود. و در این شهر به فکر تالیف کتاب کمال الدین افتاد و در شهر ری تالیف آن را به پایان رسانید.
شیخ صدوق، مسافرتهای زیادی به بلاد شرق و غرب اسلامی انجام داد و با محدثین بزرگ ملاقات نمود. همچنین یکبار به بیت الله الحرام مشرف گشته و دو مرتبه نیز به زیارت مرقد مطهر حضرت رضا علیه السلام نائل گردیده است.
شیخ بزرگوار، پس از فعالیتهای پی گیر و تلاشهای خستگی ناپذیر، سر انجام در سال 381 در شهر ری دیده از جهان فرو بست و عالم اسلام را متاثر نمود. آرامگاه او در ری به فاصله کوتاهی از مرقد حضرت عبد العظیم حسنی علیه السلام و در کنار باغ طغرل قرار دارد.

 

آرامگاه ابن بابویه

در اینجا حکایتی را از مقدمه ی من لا یحضره الفقیه می آوریم که در کتاب “گلچین صدوق” ذکر شده است: 

«در مسافرتی که به سرزمین بلخ از قصبه ایلاق داشتم، به لطف و خواست خداوند متعال با یکی از اولیاء خدا و افراد متقی و کم نظیر عصر خویش آشنا شدم. و این آشنایی را همواره باعث سرور و افتخار و سرا افرازی خود می دانم.
در آن ایام، همنشینی و مجالست با او را بسیار مغتنم می داشتم. چرا که همصحبتی با او احساس آرامش و شادمانی و فرح و نشاط خاصی را برای من فراهم می نمود.
وی، فردی عالم، و متقی و متعهد، و پایبند به دین، و از خانواده ای با شرافت و با اصالت ، و از نوادگان و سلاله خاندان نور و فضیلت ربوبی بود. و با اخلاق حمیده و صفات کریمه خود، همچون: حیاء و آرامش و وقار، عفت و تقوی، و تواضع و فروتنی، بر شایستگی خود افزوده بود.
او، ابو عبد الله محمد بن حسن بن اسحاق بن حسن بن حسین بن اسحاق بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب علیه السلام، معروف به سید نعمت بود.
سید نعمت روزی به من چنین بیان داشت:
محمد بن زکریای رازی طبیب، برای کسانی که در موقع احتیاج به طبیب، طبیب در دسترس ندارند؛ کتابی در علم طب نگاشته است. و آن را من لا یحضره الطبیب نام نهاده است. و آن کتاب در موضوع خود، با وجود حجم کم، جامع و وافی و کافی و پر فایده است. و همگان در حد نیاز خود از آن بهره مند می گردند.
وی در ادامه از من خواست که من هم کتابی در موضوع فقه و شرایع و احکام به گونه ای جامع و کامل بنویسم تا مورد اطمینان و اعتماد مردم باشد، و همه آنچه را که همگان در موضوعات فقهی، و مقررات و قوانین شرع، و حلال و حرام شریعت، به آن احتیاج دارند؛ در آن گرد آوری شود. تا مردم با مراجعه به آن بتوانند به دستورات آن عمل کنند. و همه کسانی که آن را خوانده و به آن عمل می کنند. و همه کسانی که آن را خوانده و به آن عمل می کنند و از آن نسخه برداری می کنند و به دیگران می رسانند تا در اجر و ثواب آن نیز شریک باشند.
سید نعمت این کلام را در حالی بیان می کرد که خود، به تمامی کتابهای که تا آن زمان نوشته بودم و بالغ بر 245 مجلد می شد، آگاهی کامل داشت و از بیشتر آنها استنساخ نموده، و یا خود وی احادیث آنها را از من شنیده بود و اجازه نقل کردن آنها را نیز از من گرفته بود.
اما با تمام این احوال، احساس ضرورت نگارش همچنین کتابی را در باب فقه (کتاب من لا یحضره الفقیه) می کرد. و این سخن را به من متذکر گردید.
من نیز چون او را به خوبی می شناختم و او را فردی صاحب نظر و شایسته می دانستم، و همچنین خود نیز احساس ضرورت نوشتن چنین کتابی را می کردم. و بعلاوه در خواست وی را در خصوص این عمل، مناسب دیدم؛ پیشنهاد او را پذیرفتم، و این کتاب را حذف سندهای احادیث نگاشتم.
اگر چه ذکر رجال سند حدیث از فواید بسیاری دارد، لکن در این کتاب بنا را بر اختصار و استفاده عموم مردم قرار دادم.
زیرا در این کتاب، نخواستم مانند دیگر کتب خود و یا مانند بعضی از مصنفین دیگر باشم، که تمام احادیثی را که از مشایخ خود شنیده اند، در کتابهای خود آورده اند، نقل نمایم. بلکه هدف از نگارش این کتاب را، بر این اساس قرار دادم که آن دسته از روایاتی را نقل نمایم، که به صحت آنها و صحت صدور آنها از معصومین علیه السلام وثوق و اطمینان دارم. و بتوانم به آنها حکم داده و فتوا دهم.
و عقیده دارم که این احادیث، و این عمل، حجت میان من و پروردگار تبارک و تعالی می باشد. »

نکات جالبی در این جکایت وجود دارد، به عنوان مثال تلاش و همت شیخ صدوق که 245 مجلد کتاب نوشته بوده اند. و یا اینکه چه میزان برای نیازهای مردم ارزش قائل بوده و در فکر پاسخگویی به این نیازها توسط آثار خود بوده است.

درود خداوند بر این عالم گرانقدر ، امید است که راه ایشان در تلاش برای احیای معارف اهل بیت علیهم السلام همواره پر رهرو باشد

 

بسم الله الرحمن الرحیم 

فردا روز نیمه ی شعبان است، روز میلاد قرار دل بی قرارارن عالم. روز بزرگی است برای آنان که نفس به  شوق یار می کشند و هردم به یاد امامشان آرامش می یابند در این دنیای سرد و خشن. این روز عظیم و با برکت را خدمت تمامی شیعیان و محبین حضرت صاحب الزمان تبریک و تهنیت عرض می کنیم. امید داریم خداوند امر فرج ایشان را هرچه زودتر قرار دهند. الهی آمین

چند مدت پیش نکته ای را در جایی دیدم که توجهم را بسیار جلب کرد، نوشته بودند: “آخرین کتابی که درباره امام زمانت خوانده ای چه بوده است؟ ” . حقیقتا سوال مهمی است. به راستی چه میزان تلاش میکنیم برای شناخت امام زمانمان و معرفت یافتن نسبت به ایشان؟ کتاب خواندن یکی از راههای این شناخت است و با توجه به نکاتی که در مطالب قبلی در خصوص کتاب بیان شد امری است بسیار مهم اما مهجور در میان ما دوستداران حضرت صاحب الزمان. نیاز است تا فکری به حال این موضوع کنیم و تصمیماتی اساسی در این خصوص اتخاذ کنیم.

در این مطلب اشاره ای داریم به کتاب گرانسنگ مکیال المکارم که کتابی است در خصوص فوائد دعا برای قائم آل محمد (عجل الله تعالی فرجه). از این کتاب بخشی را می آوریم که اشاره دارد دعا کننده برای تعجیل فرج در درجه ی حضرت امیرالمومنین علیه السلام قرار می گیرد.

«…روایتی است که در کمال الدین از آن حضرت (حضرت علی علیه السلام) آمده که فرمود: قائم ما را غیبتی است که مدتش طول می کشد، گویی شیعه را می بینم که در دوران غیبت او بسان گوسفندی که دنبال چراگاه می گردد، دنبال چراگاهند اما آن را نمی یابند. توجه کنید که هر یک از آنان بر دین خود ثابت بماند  و دلش بر اثر طول غیبت امامش قساوت نگیرد، در روز قیامت با من در درجه ام خواهد بود. سپس فرمود: به درستی که چون قائم ما (علیه السلام) بپا خیزد، برای احدی در گردنش بیعتی نخواهد بود، به همین جهت ولادتش مخفیانه انجام می گیرد و خودش از انظار غایب می شود.»

حقیقتا روایتی است شیرین و امید بخش ، ان شاالله که هرچه بیشتر از معارف اهل بیت علیهم السلام بهره بگیریم و در جستجوی حق باشیم.

نمایشگاه کتاب تهران امسال  12 تا 22 اردیبهشت ماه در محل مصلی امام خمینی برگزار می شود. شعار سی و یکمین نمایشگاه کتاب تهران “نه به کتاب نخواندن” است. به همین بهانه در این مطلب به موضوع کتاب و کتاب خوانی می پردازیم.

آن چه قول مشهور است و البته با توجه به آن چه می بینیم به نظر درست می رسد، آمار پایین کتاب خواندن ایرانیان است. همین امر یعنی کم خواندن برای یک ملت حقیقتا یک نقطه ی ضعف است و می تواند مشکلات بسیاری راسبب شود و سرعت پیشرفت یک جامعه را پایین بیاورد. کتاب خوان بودن مردم یک کشور آثار مثبت بسیاری در حوزه های مختلف دارد. با توجه به تمام این نکات مثبت، سوال این است که چرا کم کتاب می خوانیم؟

این یک بحث تخصصی و بسیار حائز اهمیت است که نیاز دارد متخصصین به شکل جدی به آن بپردازند. در این متن قصد نداریم یک تحلیل کارشناسانه از این معضل ارائه دهیم، اما به نظر می رسد یکی از عوامل این امر این باشد که مردم ما احساس نیاز به خواندن کتاب نمی کنند. زمانی که فرد برای انجام کاری انگیزه نداشته باشد مسلم است که به سراغ آن نمی رود. همچنین به نظر می رسد افراد عموما عادت به کتابخوانی ندارند. عادتی که به نظر می رسد لازم است از سنین کودکی در فرد شکل بگیرد و مادران می توانند سهم بسزایی در این خصوص داشته باشند. 

بحث کتابخوانی از دغدغه های بسیار جدی رهبر انقلاب است و ایشان بارها نسبت به دلائل پایین بودن کتابخوانی در میان مردم هشدار داده اند و از همه خواسته اند تا در راستای بهبود این وضع تلاش کنند. در ادامه برخی بیانات ایشان در این خصوص را از کتاب “من و کتاب” مرور می کنیم. 

«من هر زمان که به یاد وضع کتاب و کتابخوانی در جامعه ی خودمان می افتم، قلبا عمگین و متایف می شوم. این به خاطر آن اس که در کشور ما به هر دلیلی که شما نگاه کنید، باید کتاب اقلا ده برابر این میزان، رواج و توسعه و حضور داشته باشد. اگر به دلیل پرچم داری تفکر اسلامی و حاکمیت اسلام به حساب بیاورید، این معنا صدق می کند، چون اسلام به کتاب و خواندن و نوشتن، خیلی اهمیت می دهد. اگر هر منصفی به بیانات نبی مکرم اسلام و ائمه علیهم السلام، و پیشوایان اسلام نگاه کند و ببیند که اینها در چه زمانی به کتاب و کتاب خوانی دعوت می ردند و فرا می خواندند، همه ی افسانه های از ذهنش شسته خواهد شد و خواهد فهمید که دشمنان اسلام راهی جز این نداشتند که افسانه های کتاب سوزی و کتاب ستیزی را بر سر زبان ها بیندازند، چون اسلام پرچم دار کتاب خوانی است.»

77/3/2

«برای یک ملت خسارت بزرگی است که افراد آن با کتاب سر و کار نداشته باشند، و برای یک فرد، توفیق عظیمی است که با کتاب مانوس و همواره در حال بهره گیری از آن یعنی آموختن چیزهای تازه باشد…»

67/4/1

«من جوانان بسیاری را دیده ام، حالا افراد مسن که جای خود دارد، که حتی مطالعه ی کتاب رمان را هم میل ندارند! کتاب رمان را یک هفت هشت ده صفحه می خوانند و می گویند حوصله نداریم، در حالی که حاضرند بیست دقیقه، یا نیم ساعت بنشینند و تبلیغات تلویزیون را، که قبل از شروع فیلم سینمایی پخش می شود، تماشا کنند! حاضر نیستند در این بیست دقیقه حتی همان کتاب رمان را بخوانند، حالا نمی گوییم کتاب اجتماعی، کتاب سیاسی، یا کتاب علمی، این ناشی از چیست؟ ناشی از عدم اعتیاد به کتاب است. مردم میل به کتابخوانی ندارند، برای این باید فکری کنید.»

72/7/25

«متاسفانه کتاب خوانی، جز در بین یک عده از اهل علم و اهل تحصیل و کسانی که به طور قهری با کتاب سرو کار دارند، یک کار رایج و روزمره به حساب نمی آید، در حالی که کتاب خوانی باید مثل خوردن و خوابیدن و سایر کارهای روزانه، در زندگی مردم وارد بشود.

کتاب نباید به یک عده از افراد جامعه ی ما مخصوص بماند، کما اینکه در گذشته این طور بوده است که یک عده کتاب خوان و اهل کتاب و اهل مراجعه ی به کتاب بودند، اکثریت هم دور از کتاب و فارغ از همّ کتاب، این درست نیست. امروز البته وضع بهتر شده است، انسان می تواند این را حس بکند.»

همان

 مشخص است که رهبر انقلاب دغدغه ای بسیار جدی نسبت به بحث کتابخوانی در کشورمان دارند و لازم است تا همه خصوصا متولیان علم و فرهنگ در زمینه ی فرهنگ سازی امر کتابخوانی و نهادینه کردن این امر به شکل عادت در میان مردم تلاش کنند.

 

بسم الله الرحمن الرحیم

«بعضی‌ها میگویند «جمعیّت کشور چرا باید این تعداد باشد و چرا باید بیشتر بشود؟»؛ این خطا است. هشتاد میلیون جمعیّت در یک کشور، آبرو برای این کشور است؛ این کشور هشتاد میلیون [جمعیّت دارد]. این سیاست غربی‌ها -که من بعد اشاره خواهم کرد- [یعنی] سیاست تحدید نسل، امروز گریبان خود آنها را گرفته است و دارد بیچاره‌شان میکند؛ میخواهند کشورهای اسلامی از جمعیّتهای زیاد و جوانهای فعّال و انسانهای کارآمد برخوردار نباشند. اینکه من اصرار میکنم که حتماً بایستی تکثیر نسل بشود، خانواده‌ها باید فرزنددار بشوند -فرزندهای بیشتری- برای این است که فردای این کشور به همین جوانها احتیاج دارد و جوان و نیروی انسانی چیزی نیست که انسان بتواند از خارج وارد کند؛ بایستی خود کشور آن را تأمین بکند. این موج جمعیّتی یکی از امکانات است.»

مقام معظم رهبری،1397/01/01

مسئله ی جمعیت ، مسئله ی بسیار مهمی است و سالهاست مورد تاکید رهبری می باشد. به همین جهت قصد داریم طی چند مطلب به این مسئله بپردازیم و بخش هایی از کتاب “جمعیت ایران ، افزایش یا کاهش ؟ “، نوشته ی سرکار خانم اکرم حسینی مجرد را مرور کنیم.

« بنیاد جنگ جمعیتی در جهان

در سال 1949 دولت آمریکا یک واحد آکادمیک پژوهشی به نام دفتر تحقیق عملیات در دانشگاه جان هاپکینز تاسیس نمود تا پایه های تئوریک عملیات روانی در علوم اجتماعی را استخراج نماید. در سال 1948، طی یک قرارداد پژوهشی میان ارتش آمریکا و این دانشگاه، پایه های تئوریک علوم اجتماعی در جنگ روانی استخراج شد بعدها طی دهه ی هفتاد، ما حصل این تحقیقات، به رشته دانشگاهی ارتباطات سلامت عمومی در دانشگاه جان هاپکینز تبدیل شد. هدف از تاسیس این رشته  و مراکز مرتبط با آن ارائه یک برنامه هماهنگ جهانی برای کاهش جمعت کشورهای کمتر توسعه یافته بود. این برنامه با پشتوانه آمریکا و با همکاری بسیاری از سازمان های بین المللی با عناوینی زیبا و جذاب چون تنظیم خانواده در این کشورها ترویج شد.

این قرارداد نقطه عطفی در اجرای پروژه های بین المللی جمعیت شد تا در بخشی از جهان سیاست های کاهش در در بخشی دیگر سیاست های افزایش جمعیت را اجرا کنند. پروفسور ژاکلین کاسون طی بررسی خود در کتاب “جنگ علیه جمعیت"، نشان می دهد که کنترل جمعیت جهانی کاملا منطبق بر پارامترهای دکترین نظامی آمریگا و یک جنگ تمام عیار است.

در اواخر دهه 1950 رشد جمعیت در کشورهای در حال توسعه به عنوان یک معضل جدی و به عنوان مانعی در مسیر برنامه های توسعه مطرح شد که می تواند زمینه ساز رکود یا سیر قهقرایی وضعیت اقتصادی شود و بستر لازم را برای گسترش کمونیسم مهیا نماید. متخصصان جمعیت در آمریکا موفق به جلب حمایت راکفلر (صنعتگر و تاجر معروف نفت) و هیئت مدیره بنیاد فورد شدند و طی چندین دهه تلاش برای ایجاد یک معرفت شناسی جمعی فراملیتی حول این اصول را شکل دادند که رشد جمعیتی مانعی بر سر راه توسعه اقتصادی است و برنامه های تنظیم خانوائه راه حل ممکن آن خواهد بود.»

ادامه دارد…

بسم الله الرحمن الرحیم

در مطلب قبل مختصرا کتاب “انسان 250 ساله” را معرفی کردیم، به مناسبت فرارسیدن بعثت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و سلم، ضمن تبریک فرارسیدن این روز عظیم و فرخنده به تمام مردم جهان و مسلمانان بخش دیگری از این کتاب را در خصوص پیامبر اکرم (ص) مرور می کنیم.

” خود آن حضرت، بنابر حدیث متواتر و معروف، فرمود: “بُعثتُ لِاُتَمِّمَ مکارمَ الاَخلاق". بعثت با این هدف در عالم پدید آمد که مکرمت های اخلاقی و فضیلت های روحی بشر عمومیت پیدا کند و به کمال برسد. تا کسی خود دارای برترین مکارم اخلاق نباشد، خداوند متعال این ماموریت عظیم و خطیر را به او نخواهد داد، لذا در اوایل بعثت، خداوند متعال خطاب به پیغمبر می فرماید: “و اِنَّکَ لَعلی خُلُقٍ عظیم". ساخته و پرداخته شدن پیغمبر، تا ظرفی بشود که خدای متعال آن ظرف را مناسب وحی خود بداند  مربوط به قبل از بعثت است، لذا وارد شده است که پیغمبر اکرم که در جوانی به تجارت اشتغال داشتتند و دآمدهای هنگفتی از طریق تجارت به دست آورده بودند، همه را در راه خدا صدقه دادند، بن مستمندان تقسیم کردند. 

در این دوران که دوران اواخر تکامل پیغمبر و قبل از نزول وحی است - دورانی که هنوز ایشان پیغمبر هم نشده بود- پیغمبر از کوه حرا بالا می رفت و به آیات الهی نگاه می کرد، به آسمان، به ستارگان، به زمین، به این خلایقی که در روی زمین با احساسات مختلف و با روش های گوناگون زندگی می کنند. او در همه ی اینها آیات الهی را می دید و روز به روز خضوع او در مقابل حق، خشوع دل او در مقابل امر و نهی الهی و اراده ی الهی بیشتر می شد و جوانه های اخلاق نیک در او روز به روز بیشتر رشد می کرد. در روایت است که «کان اعقل الناس و اکرمهم»، پیامبر قبل از بعثت، با مشاهده ی آیات الهی، روز به روز پربار تر می شد، تا به چهل سالگی رسید. «فلما استکمل اربعین سنه و نظر الی الله عزوجل الی قلبه فوجده افضل القلوب و اجلها، و اطوعها و اخشعها و اخضعها»، دل او در چهل سالگی نورانی ترین دل ها، خاشع ترین دل ها و، پرظرفیت ترین دلها برای دریافت پیام الهی بود. «اذن لابواب السماء ففتحت و محمد ینظر الیها». وقتی به این مرحله از معنویت و روحانیت و نورانیت و اوج کمال رسید، آن وقت خدای متعال درهای آسمان و درهای عوالم غیبی را به روی او باز کرد، چشم او را به عوالم معنوی و عوالم غیبی گشود. «و اذن للملائکه فنزلوا و محمد ینظر الیهم»، او فرشتگان را می دید، با او سخن می گفتند، کلام آنها را می شنید، تا اینکه جبرائیل امین بر او نازل شد و گفت: «اِقرا»، سرآغاز بعثت.

بسم الله الرحمن الرحیم

کتاب “انسان 250 ساله” کتابیست با موضوع سیره ی ائمه علیه السلام و با محوریت بیانات مقام معظم رهبری. در مقدمه ی این کتاب از منظر رهبری اشاره می شود که ائمه علیه السلام یک واحد و یک شخصیتند و باید زندگی این بزرگواران را مانند انسانی فرض کنیم که 250 سال عمر کرده است و در سال یازدهم هجرت قدم در راهی گذاشته و تا سال 260 هجری ای راه را طی کرده. 

بنابراین در این کتاب سیره ی زندگی هر امام با این نگاه توضیح داده می شود و یک حرکت مستمر و هدفمند را روشن می سازد. بررسی زندگی ائمه علیهم السلام از این منظر روشن کننده ی بسیاری سوالات و ابهامات است و می تواند آگاهی های بسیار مفیدی را در خصوص تحلیل سیره ی اهل بیت به خواننده منتقل کند.

در ادامه به مناسبت شهادت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نکاتی را در خصوص زندگی آن حضرت با توجه به این کتاب نقل می کنیم.

“…کاوشگران تاریخ اسلام، آنگاه که به فحص و شرح زندگی امام موسی بن جعفر علیه السلام پرداخته اند، سهم شایسته ای از توجه و تفطن را  که باید به حادثه ی عظیم و بی نظیر “حبس طویل المدت” این امام همام اختصاص می یافت، بدان اختصاص نداده و در نتیجه از جهاد خطیر آن بزرگوار غافل مانده اند.”

“… صدها حادثه ی توجه بر انگیز و پرمعنی و در عین حال ظاهرا بی ارتباط و گاه متناقض با یکدیگر در زندگی موسی بن جعفر علیه السلام هنگامی معنی می شود و ربط می یابد که ما آن رشته ی مستمری را که از آغاز امامت آن بزرگوار تا لحظه ی شهادتش ادامه داشت، مشاهده کنیم. این رشته همان خط جهاد و مبارزه ی ائمه علیه السلام است که در تمام دوران 250 ساله و در شکل های گوناگون استمرار داشته و هدف از آن ، اولا تبیین اسلام ناب و تفسیر صحیح قرآن و ارائه ی تصویری روشن از معرفت اسلامی است و ثانیاف تبیین مسئله ی امامت و حاکمیت سیاسی در جامعه ی اسلامی و ثالثا، تلاش و کوشش برای تشکیل آن جامعه و تحقق بخشیدن به هدف پیامبر معظم اسلام صلی الله علیه و آله و همه ی پیامبران …”

“… حتی در محل سکونت، آن اتاق مخصوصی که موسی بن جعفر در آن اتاق می نشستند این جوری بود که راوی - که از نزدیکان امام هست- می گوید من وارد شدم، دیدم در اتاق موسی بن جعفر سه چیز است: یکی یک لباس خشن، لباسی که از وضع معمولی مرفه عادی دور هست. یعنی به تعبیر امروز ما می شود فهمید و می شود گفت لباس جنگ . این لباس را موسی بن جعفر آن جا گذاشتند، نپوشیدند، به صورت یک چیز سمبلیک. بعد “و سیف معلق” شمشیری را آویختند، معلق کردند یا از سقف یا از دیوار ، “و مصحف” و یک قرآن. ببینید چه چیز سمبلیک و چه نشانه ی زیبایی است، در اتاق خصوصی حضرت که جز اصحاب خاص آن حضرت کسی به آن اتاق دسترسی ندارد، نشانه های یک آدم جنگی مکتبی، مشاهده می شود. شمشیری هست که نشان می دهد هدف جهاد است. لباس خشنی هست که نشان می دهد وسیله زندگی خضونت بار رزمی و انقلابی است، و قرآنی هست که نشان می دهد هدف، این است، می خواهیم به زندگی قرآن برسیم با این وسائل و این سختی ها را هم تحمل کنیم، اما دشمنان حضرت هم این را حدس ی زدند.”

بخش هایی از کتاب انسان 250 ساله را در خصوص زندگی حضرت امام موسی کاظم مرور کردیم. شاید به زندگی آن حضرت آن هم با این نگاه کمتر پرداخته بشود. علاقه مندان می توانند برای مطالعه ی کامل تر این بحث به کتاب “انسان 250 ساله ” رجوع کنند.

 

مدرسه علمیه ی حضرت فاطمه سلام الله علیها شهادت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را خدمت تمام محبین حضرت تسلیت و تعزیت عرض می کند.